Goed nieuws, slecht nieuws?Goed nieuws!

In deze notitie wil ik een aantal overwegingen over de "menselijke conditie" presenteren.

De menselijke conditie is breed. Om een idee te krijgen, beantwoord de vraag voor jezelf hoe je tegen je lichaam aankijkt, tegen je gevoel, tegen je denken, tegen je zijn...

Van een drietal denkers/doeners komen hier een aantal gedachten aan bod.

1.

Je hoeft jezelf niet mooi te vinden, maar je moet wel van je lichaam houden. Je hoeft niet slank, sportief of sterk te zijn, zelfs niet gezond, maar je moet je wel kunnen ontspannen.

Je hoeft niet gelukkig te zijn, maar je moet wel kunnen genieten.

Dit is een soort motto van Lisette Thooft (1953) in haar (uiterst leesbare) boek "Vrienden worden met je lijf".

Thooft betoogt dat een volwassen mens alle pijn van de wereld aan kan, zelfs die van het ultieme afscheid. Angst voor pijn, ziekte en dood is van het kind dat je ooit was, je innerlijk kind.

Maar om dit aan te gaan is natuurlijk geen sinecure. Een sleutel is de toegang tot je lichaam, je onderbewuste of dat innerlijk kind van vroeger.

2.

Ik stap nu over naar de filosoof Martin Heidegger (1889 - 1976)

Hij zegt zoiets als, de mens heeft te zijn - existeert in de wereld. Existentie of zijn presenteert zich soms als een moeilijkheid. De mens heeft niet zozeer een probleem, maar wel moeilijkheden die moeten worden gedragen en waarover we ons moeten bezinnen.

Aldus de plechtige taal van Heidegger.

Ook hij biedt een sleutel. Luister naar je zijn, vervolgt hij plechtig. Wordt een herder van het zijn. Hij zegt dat we ons moeten bezinnen op "Seinsvergessenheit". Aandacht hiervoor vergt een verder kijken voorbij het alledaagse en alleen denken zal niet volstaan.

3.

Een hedendaags denker Charles Eisenstein (1967) schuwt ook niet om de pijn van deze wereld te noemen: klimaat, vermindering van bio-diversiteit, doorgaande exploitatie van de aarde, de risico's van pandemieën etc.

Daarbij stelt hij dat velen in dit besef streven naar veiligheid, een drang die is doorgeslagen in een "illusie van controle".

Volgens Eisenstein moeten we toe naar een ‘verhaal van interbeing’, een narratief over wederzijdse afhankelijkheid, symbiose met andere mensen en de natuur. Dat baseert hij onder meer op taoïstische en boeddhistische ideeën én de ecologische wetenschap.

Naast het noemen van de immense problemen waarvoor de mensheid staat, schuwt hij ook termen als liefde, heling, verbondenheid en acceptatie van de onbeheersbaarheid van de natuur, niet. Het gaat hem niet zozeer om externe aanpassing (die controle-drang) maar om interne verandering.

ad 1 Het aankunnen van alles wat het leven biedt veronderstelt dus volwassenheid inclusief een integratie en liefdevolle acceptatie van het kind dat je ooit was.

ad 2

Wat gaat voorbij het alledaagse denken? Alternatief is je gevoelsmatig openstellen naar je zelf, naar je lichaam bijvoorbeeld of meditatief of in gebed, zo je wilt, gewaar worden wat zich aandient. Bij Heidegger worden met name angst (voor existentie) en verveling genoemd als emoties die onderzocht kunnen worden.

ad 3

Interne verandering, hier genoemd, vergt ook hier een naar binnen kijken, luister naar wat jóu roept van binnenuit. Je openstellen in eerlijkheid.

Alle drie overwegingen hebben een rauwe waarheid als start - pijn, trauma van vroeger, moeilijkheden des levens, hedendaagse mondiale problemen.

Alle drie hebben ook een soort van antwoord - openstellen voor je lichaamssignalen, eerlijk onderzoek door naar binnen te kijken en "interbeing".

Als compascoach zou ik hierover graag met je delen en van gedachten wisselen.